Λες “θα το κάνω”.
“Έχω την ιδέα. Έχω την ομάδα. Η αγορά υπάρχει. Θα το κάνω”.
Ώπα… “hold your horses“, λέει ο γκουρού της επιχειρηματικότητας που γνώρισες στην καφετέρια προχθές.
Κατέβασε τους “χρυσούς κανόνες της επιχειρηματικότητας” από το Google, σου λέει. Δες και 3.000 “videaκια” στο TouTube τι λένε όλοι αυτοί που πέτυχαν.
Εσύ από την άλλη δεν βρίσκεις πουθενά γιατί απέτυχαν οι υπόλοιποι 700 εκατομμύρια επίδοξοι Steve Jobs και Richard Branson. Βλέπεις στο Facebook και τα αμέτρητα γνωμικά απίστευτα επιτυχημένων και πλούσιων ανθρώπων που σε κάνουν να νιώθεις άχρηστος έστω και αν θέλουν να σε πείσουν ότι “ποτέ δεν είναι αργά” και ότι “απέτυχε γρήγορα για να πετύχεις αργότερα”.
What a bullshit story!
Διάβασες – αλλά δεν πτοήθηκες – όλες τι μελέτες επιχειρηματικής ελευθερίας και οικονομικής βιωσιμότητας και είδες ότι αν αποφάσισες να κάνεις κάτι δημιουργικό και καινοτόμο, είσαι σε λάθος γωνιά του πλανήτη. Είσαι σε χώρα που η επιχειρηματικότητα διώκεται από το κράτος και είναι κατακριτέα στα μάτια της κοινωνίας.
Και μετά σε παίρνει από κάτω. Κάθεσαι και σκέφτεσαι… Πού πάω; Τι κάνω; Εδώ υπάρχουν Venture Capitals και Business Angels που έχουν αμέτρητους συμβούλους για τα πάντα. Είναι δυνατόν εγώ να έχω βρει κάτι που πραγματικά αξίζει και να μην το βρήκαν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον πλανήτη;
Μήπως θα πρέπει να πάω να ζητήσω χρηματοδότηση από αυτούς? Αυτοί μάλλον θα μου πουν και αν αξίζει η ιδέα μου.
Αυτό που δεν είδες – ενώ φαινόταν – και δεν κατάλαβες είναι ότι κανείς δεν ξέρει τίποτα. Αποδεδειγμένο πολλές φορές σε διαφορετικές εποχές. Από τα VCs που ζήτησαν πίσω τα κεφάλαιά τους από το Twitter μέχρι τις δισκογραφικές εταιρίες που απέρριψαν τον Elvis Presley και τους Beatles.
Και ο μαραθώνιος ξεκινά. Μαζί με αυτόν και τα έξοδα φυσικά.
Ξεκινάς από τη γειτονιά σου. Την Ελλάδα. Διάβασες σε ηλεκτρονικά περιοδικά για Startups ότι ο τάδε πήρε 2 εκατομμύρια. Και ο δείνα 4. Και λες, εγώ θέλω 375 ψωροχιλιάρικα. Δεν θα τα βρω;
Ετοιμάζεις παρουσίαση και παίρνεις σβάρνα τα γραφεία και τους συμβούλους που θα σε φέρουν σε επαφή με τα κεφάλαια. Και όλοι σου ζητούν “retainers fee“. Δεν σου λένε ότι θέλουν προκαταβολή γιατί στο τέλος θα πάρεις 3. Και όχι εκατομμύρια…
Εσύ – αφού αρχίζεις να συνηθίζεις στις σφαλιάρες και βλέπεις ότι αντέχεις – συνεχίζεις να ψάχνεις για τα κεφάλαια στην Ελλάδα. Γιατί τα ταξίδια κοστίζουν και το όνομα του Έλληνα στην Ευρώπη δεν είναι και το καλύτερο.
Και ψάχνεις τα ντόπια VCs. Μέχρι να καταλάβεις ότι είναι για γέλια, νομίζεις ότι φταις εσύ και η ιδέα σου. Ή ο τρόπος που την παρουσιάζεις. ‘’Βρε μήπως φταίει η ομάδα που έχεις?’’ λέει η μάνα και η γιαγιά που δεν μπορούν να φανταστούν ότι μπορεί εσύ να κάνεις κάτι λάθος.
Εσύ δεν τις ακούς καν. Σκέφτεσαι “πάλι καλά που ήρθε η Ryanair και τα πήγαινε – έλα πονάνε λιγότερο”.
Και συνεχίζεις. Και ψάχνεις για ιδιώτες επενδυτές που θα σου δώσουν το πρώτο κεφάλαιο για να ξεκινήσεις. Αλλά μάταια. Έχασαν βλέπεις τα λεφτά τους στα Blue Chips (τρομάρα τους) στο ΧΑ. Σιγά μην πάρουν άλλο ρίσκο να επενδύσουν σε σένα. Εδώ έχασαν στα “σίγουρα χαρτιά”.
Αποφασίζεις λοιπόν να πας στη Αγγλία. Στην χώρα της αφθονίας και του επιχειρηματικού παράδεισου.
Βρίσκεις ένα φθηνό εισιτήριο αλλά ξενοδοχείο σε νορμάλ τιμή ούτε για δείγμα. Βλέπεις τα λεφτά σου στην τράπεζα και λες θα πάρω δανεικά και αγύριστα από την οικογένεια. “Friends and Family” το λεν οι Αμερικάνοι. Αλλά του πατέρα του τα πήρε ο ΕΝΦΙΑ και ο φόρος εισοδήματος. Η σύνταξη του παππού έχει πάρει εδώ και 6 χρόνια τον κατήφορο ενώ οι αποταμιεύσεις της μαμάς πήγαν στις καλοκαιρινές διακοπές στη Θάσο.
Ένας φίλος πετάγεται και σου λέει: “Γιατί δεν κάνεις αίτηση στο ΕΣΠΑ;”.
Έχεις ακούσει για τα αμέτρητα χαρτιά και την τρελή διαδικασία για να πάρεις τους πολυπόθητους πόρους των Ευρωπαϊκών κονδυλίων και τα φοβάσαι. Τι να κάνεις όμως; Ποια εναλλακτική σου έμεινε; Και μπαίνεις στο τριπάκι. Κάνεις έναν φάκελο. Πληρώνεις τα πρώτα έξοδα στον σύμβουλο επιχειρήσεων που έγραψε την πρόταση και καταθέτεις σταυρώνοντας τα δάχτυλα.
Και μετά αλλάζουν οι πρωθυπουργοί, οι υπουργοί και οι Γενικοί Γραμματείς ανά 6μηνο. Κι εσύ περιμένεις την έγκριση και την εκταμίευση.
Και αφού λάβεις την προκαταβολή 3 χρόνια αφού κατέθεσες την αίτηση – έχοντας προσημειώσει και τον οικογενειακό σας τάφο στην τράπεζα για να πάρεις εγγυητική (με βύσμα εννοείται) – καταλαβαίνεις ότι το καινοτομικό σου προϊόν έχει ήδη ξεπεραστεί από την αγορά. Έχει ήδη βγει από κάποια άλλη παρέα στον προηγμένο πλανήτη και πουλάει σαν τρελό. Και το μόνο που σου μένει είναι η ηθική δικαίωση ότι το είχες σκεφτεί πρώτος και αυτοί που δεν σε πίστεψαν και δεν επένδυσαν σε σένα ήταν ηλίθιοι.
Κι εκεί που έχεις απογοητευτεί από τα πάντα και σε έχει πάρει από κάτω, εμφανίζεται ο τάδε Οργανισμός ή η δείνα μεγάλη εταιρία που σου ζητάει μια παραλλαγή αυτού που σχεδίασες για μια εφαρμογή που δεν είχες καν σκεφτεί. Και εκεί βλέπεις την ευκαιρία που πάντα υπήρχε, απλά ήταν καλυμμένη πίσω από ψεύτικες εικόνες και λανθασμένες κατευθύνσεις. Ή απλά επειδή τώρα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου.
Και τότε θυμάσαι κάποια από τα σοφά γνωμικά που διάβασες στο Facebook ξεκινώντας την όλη προσπάθεια. Αυτά που στην αρχή φαινόταν μπούσουλας και στην πορεία παραμύθι, τώρα ξαναμπαίνουν στο κάδρο.
Και θυμάσαι τον Steve Jobs να λέει ότι ‘’τις περισσότερες φορές, αυτό που ξεχωρίζει μια επιτυχημένη εταιρία από μια μη-επιτυχημένη είναι απλά η επιμονή και η αντοχή’’.
Ο κανόνας είναι ένας και απλός.
Και τα δύσκολα – αλλά και τα καλά – θα περάσουν. Αυτό που μετράει είναι η δύναμή σου στα χαμηλά βαρομετρικά και η συμπεριφορά σου στην επιτυχία.
Κράτα γερά. Keep walking!
