Αυτή την εβδομάδα θα διαφωνήσω με τον Αίσωπο – δεν πειράζει, δεν είναι απαραίτητο πάντα να συμφωνούμε. Ίσως μέσα από το διάλογο, και την ανταλλαγή επιχειρημάτων, να διαμορφώσεις και συ καλύτερα την άποψή σου σχετικά.
~~~~~~
Ο ήλιος κόντευε να δύσει κι ο ψαράς είχε απελπιστεί. Δεν είχε πιάσει τίποτα στα δίχτυα του όλη μέρα. Τα ξανάριξε μια τελευταία φορά, η τελευταία του ελπίδα. Και να που αυτή τη φορά κάτι έπιασε – μια μικρή μαρίδα. Ο ψαράς αναστέναξε. Σκέφτηκε να ρίξει την μαρίδα πίσω στην θάλασσα. Τόσο μικρή που ήταν ούτε να τον χορτάσει ούτε να την πουλήσει μπορούσε. Το σκέφτηκε όμως για λίγο ακόμα και τελικά αποφάσισε να μην την αφήσει. Ποιος του έλεγε με σιγουριά ότι θα έπιανε κάτι άλλο σήμερα ή ακόμα και αύριο;
~~~~~~
Αυτό που θα συζητήσουμε σήμερα είναι το, γνωστό σε όλους μας, «κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει». Ο ψαράς κράτησε την μαρίδα, παρότι δεν φτάνει για να χορτάσει ούτε φυσικά θα του απέφερε τίποτα χρήματα αν αποφάσιζε να την πουλήσει. Παρόλα αυτά, συντηρητικά σκεπτόμενος αποφάσισε να μην την πετάξει πίσω στην θάλασσα αλλά να την κρατήσει και να την αξιοποιήσει όπως καλύτερα μπορεί.
Είναι αυτό ακριβώς το «συντηρητικά σκεπτόμενος» με το οποίο διαφωνώ εδώ. Ο ψαράς εκ πρώτης όψεως φαίνεται να έχει δίκιο. Αν φάει την μαρίδα θα πάρει λίγες δυνάμεις ώστε να ψαρέψει κι αύριο. Ψυχολογικά θα νιώσει καλύτερα, αφού δεν απέτυχε πλήρως. Τι θα κέρδιζε άραγε αν την πέταγε πίσω στην θάλασσα; Στην καλύτερη περίπτωση η τύχη του μπορεί να άλλαζε αύριο. Όμως στην χειρότερη περίπτωση, αν η κακοτυχία του συνεχιστεί για μέρες, τελικά θα αναγκαστεί να αλλάξει επάγγελμα, να πουλήσει τη βάρκα του, να μετακομίσει σε άλλη θάλασσα κοκ. Ποιος ο λόγος λοιπόν να πάρει ένα τέτοιο ρίσκο;
Κατά τη γνώμη μου αυτό είναι ένα ρίσκο που οφείλεις να πάρεις, καλέ μου Startupper. Δες το από μια άλλη οπτική γωνία, σε παρακαλώ. Ο ψαράς έκανε μια σημαντική επένδυση σε υλικά (βάρκα, εξαρτήματα ψαρέματος) και χρόνο – όλη μέρα ανεβοκατέβαζε τα δίχτυα του. Περιμένει επομένως, και αξίζει, να βγάλει πολλά κιλά ψάρια και όχι μόνο μια μαρίδα. Στην ουσία η μαρίδα ισοδυναμεί για αυτόν τον συγκεκριμένο ψαρά με μηδέν ψάρια, όχι με ένα ψάρι.
Και ωραία, άντε και την κράτησε την μαρίδα ο ψαράς. Τι θα την κάνει; Πως θα την φάει; Στο σπίτι του το πιο πιθανό είναι να έχει μόνο τηγάνι για μεγάλα ψάρια, θα το βάλει άραγε όλο αυτό στην φωτιά, θα το γεμίσει λάδι και θα ανοίξει το γκάζι μόνο και μόνο για να τηγανίσει μια μαρίδα;
Να την πουλήσει βέβαια ούτε λόγος, κανονικά θα ντραπεί ακόμα και να μιλήσει στον ιχθυοπώλη του ή και στους υπόλοιπους ψαράδες για αυτή του την ψαριά.
Και τέλος, ας το δούμε και από τη μεριά της κοινότητας των ψαράδων ή και της θάλασσας. Η μαρίδα μπορεί για τον συγκεκριμένο ψαρά να ήταν πολύ μικρή όμως θα ήταν μια χαρά για έναν άλλον ψαρά που ψαρεύει από την παραλία, μη διαθέτοντας βάρκα, ή και για ένα μεγαλύτερο ψάρι που έτσι ή αλλιώς τρέφεται με μαρίδες.
Επομένως για μένα η μαρίδα (που φυσικά εδώ συμβολίζει τη μικρή δουλειά, περιφερειακή του αντικειμένου σου που τυχόν σου προταθεί ενώ το παλεύεις ακόμα με την εταιρεία σου) περισσότερο πρόβλημα παρά λύση είναι. Αναγνωρίζω ότι δίνει μια ελπίδα και δυνάμεις να μείνεις ζωντανός μια μέρα ακόμα, νομίζω όμως ότι, τουλάχιστον στον κόσμο των επιχειρήσεων, δεν είναι αυτό το ζητούμενο. Οι μικρο-ελπίδες είναι ψεύτικες ελπίδες. Σε κρατούν νεκρό-ζωντανό, ενώ κανονικά έπρεπε να έχεις πεθάνει από καιρό.
Η επιχειρηματικότητα περιέχει στα πρώτα βήματά της μεγάλη ανασφάλεια, αν αυτό που κάνεις έχει οικονομικό νόημα. Οι μικρο-πωλήσεις και οι μικρο-πελάτες συσκοτίζουν και καθυστερούν μια ενδεχομένως αρνητική απάντηση. Την οποία είναι καλό να την ακούσεις όσο το δυνατόν πιο γρήγορα, ώστε να αντιδράσεις ανάλογα. Σε αυτό άλλωστε το πλαίσιο λέγεται και το «fail fast» στον χώρο των Startups.
Φυσικά οι παραπάνω αντιρρήσεις μου αφορούν μόνο τον κόσμο των επιχειρήσεων. Μια στάση ζωής «fail fast» είναι πάρα πολύ σκληρή τόσο για εσένα όσο και για τους γύρω σου. Για τους πολύ λίγους που την αντέχουν, που τους επιτρέπει δηλαδή η ηθική τους να ζήσουν με τα αναπόφευκτα λάθη τους και είναι και αρκετά τυχεροί ώστε να μην καταστραφούν από αυτά, και πάλι θα την πρότεινα, όμως για την συντριπτική πλειοψηφία κάτι τέτοιο αντενδείκνυται.
Οι ανθρώπινες σχέσεις ή η ανθρώπινη δημιουργικότητα δεν μπορεί να είναι «fail fast». Εκεί χρειάζεται χρόνος και επιμονή. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι μικρο-ελπίδες έχουν τη σημασία τους. Κάλλιο πέντε και στο χέρι παρά δέκα και καρτέρει, λοιπόν, αλλά μόνο όταν αυτά τα πέντε προέρχονται από τους ανθρώπους γύρω σου, όχι από τους πελάτες σου.
