Τέτοια περίοδο πέρυσι, όλη η ομάδα του Startupper Mag «σπάγαμε» το κεφάλι μας, προκειμένου να δούμε το τεύχος που θα «φτιάξουμε». Ναι, κάπως έτσι μιλάμε καθημερινά στα δημοσιογραφικά «μαγαζιά».
Οι ιδέες πολλές, όπως πάντα δηλαδή, αλλά το project εξαιρετικά δύσκολο, αν μάλιστα αναλογιστούμε πού ήμασταν πέρυσι τέτοια εποχή και τι είχαμε μπροστά μας. Το άγνωστο δηλαδή ή αυτό που συνηθίζουμε να λέμε εμείς οι δημοσιογράφοι, μπροστά σε αχαρτογράφητα νερά. Κανείς δεν ήξερε τι θα ξημέρωνε αύριο και ο εφιάλτης του Covid19 μεγάλωνε ραγδαία.
Κάποιοι όμως, ως σύγχρονοι απόγονοι του Οδυσσέα, απομονώθηκαν μέσα στα εργαστήριά τους, χωρίς ευτυχώς –για εμάς– να κλείσουν τα αφτιά τους και τα μάτια τους, με έναν και μόνο στόχο. Να σώσουν την ανθρωπότητα από τον Covid-19.
Αλήθεια τώρα; Αναρωτιέστε ακόμη σε ποιους αναφέρομαι; Σε αυτούς που νυχθημερόν πάλευαν με έναν άγνωστο εχθρό ανταλλάσσοντας χιλιάδες πληροφορίες και δεδομένα από τη μια άκρη του κόσμου στην άλλη. Ναι, για αυτούς που έφτιαξαν τα εμβόλια με τα οποία θα αποκτήσουμε –και μόνο έτσι– την περίφημη ανοσία της αγέλης και θα μπορέσουμε να ταξιδέψουμε και στα χωριά μας, αλλά και όπου επιθυμούμε, χωρίς το άγχος του θανάτου.
Αυτό, ναι αυτό είναι, αγαπητοί μου, το δίλημμα. Εμβόλιο ή θάνατος. Τόσο απλά και τόσο κυνικά. Εμείς όμως δηλώνουμε κουρασμένοι και απογοητευμένοι που δεν θα κάνουμε Πάσχα στο χωριό και δεν θα πάμε στην εκκλησία να τιμήσουμε τη μεγαλύτερη γιορτή της Ορθοδοξίας.
Πραγματικά αισθάνομαι ντροπή απέναντι σε όλους αυτούς που πάλεψαν και παλεύουν προκειμένου να βρουν τα εμβόλια που η ανθρωπότητα έχει ανάγκη, όπως επίσης και στους γιατρούς και τους νοσηλευτές, που όλο αυτό το διάστημα έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι με το θάνατο.
Ας σεβαστούμε όλους αυτούς και ας σκύψουμε το κεφάλι λοιπόν απέναντί τους, όχι από ευγένεια, αλλά από ντροπή. Ας αφήσουμε τα «γλέντια» για αργότερα… λίγο έμεινε!
Σημείωση: Η αρχή του κειμένου αφορά το περσινό αφιέρωμα του Startupper Mag στο Health Tech.
