Έχω φθάσει πλέον στο 11o σημείωμα της στήλης και προσπαθώ να καταλάβω αν αυτά που γράφω έχουν κάποια απήχηση ή απλώς οι περισσότεροι από αυτούς που τα βλέπουν τα περνούν χωρίς καν να μπουν στον κόσμο να τα διαβάσουν.
Συνήθως τα σχόλια είναι ένας τρόπος για να δει κανείς ποια είναι η άποψη του κοινού. Και απ’ όσο έχω δει, δεν είναι λίγοι που επισημαίνουν ότι «γκρινιάζω, χωρίς να προτείνω». Κάτι που ούτως ή άλλως, σύμφωνα με την άποψη τους κάνουν τα ελληνικά media.
Δεν πρόκειται να υπερασπιστώ τα ελληνικά media. Αλλά να αναφέρω ότι μην νομίζει κανείς ότι και στο εξωτερικό γίνεται τρομερά καλύτερη δουλειά. Εκεί που θα επικεντρωθώ είναι στο θέμα της γκρίνιας.
Κατ’ αρχήν, δεν ξέρω αν έχετε προσέξει αρκετοί από εσάς ότι η στήλη ονομάζεται «Τα …κακώς κείμενα». Κάτι που πολύ απλά σημαίνει ότι επικεντρώνεται στο να αναδείξει τα …κακώς κείμενα κατά την άποψη του αρθρογράφου, με την οποία συμφωνείς ή διαφωνείς σε κάθε περίπτωση. Αλλά, πρέπει να αναφερθεί στα αρνητικά και όχι στα θετικά. Και η αλήθεια είναι ότι στο οικοσύστημα των Startups έχουμε γράψει ουκ ολίγα για τα θετικά αλλά όχι τόσα πολλά για τα αρνητικά. Και δεν γίνεται να είναι όλα θετικά.
Όσον αφορά το κομμάτι των προτάσεων, η προσωπική μου άποψη είναι ότι το εύκολο είναι να κάνεις προτάσεις. Το δύσκολο είναι να τις υλοποιείς. Τα τελευταία χρόνια, οι συνάδελφοι μου και εγώ που παρακολουθούμε το χώρο των Startups έχουμε ακούσει και γράψει για δεκάδες – για να μην πω εκατοντάδες – προτάσεις προκειμένου να ενισχυθεί το οικοσύστημα. Και εγώ έχω γράψει ορισμένες σε παλαιότερα σημειώματα μου σε διάφορα μέσα ενημέρωσης που έχω συνεργαστεί.
Από τις προτάσεις αυτές, πολλές ήταν πολύ καλές. Άλλες λιγότερο καλές. Το ερώτημα είναι πόσες από αυτές έγιναν πραγματικότητα. Για παράδειγμα, είχα ακούσει για δύο κτίρια που ήταν παλιά ξενοδοχεία και βρίσκονται σε κεντρικό σημείο της Αθήνας που θα γινόντουσαν χώρος φιλοξενίας για νεοφυείς επιχειρήσεις. Ωραία ιδέα, αλλά πλέον ξέχασα πόσος καιρός έχει περάσει από τότε που την άκουσα για πρώτη φορά.
Έχω ακούσει ουκ ολίγες προτάσεις για προώθηση της νεοφυούς επιχειρηματικότητας εκτός της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης, αλλά ελάχιστες κινήσεις έχω δει. Πολλάκις άκουσα για πλάνα για τη δημιουργία «βάσης» στη Σίλικον Βάλεϊ που θα ενισχύει τα Startups που θέλουν να έρθουν σε επαφή με τους εκεί επενδυτές. Κάναμε τίποτα προς αυτή την κατεύθυνση; Δεν νομίζω.
Θα πει κανείς ότι πάλι γκρινιάζω. Μπορεί αλλά μήπως πρέπει να λέμε και τα αρνητικά και να σταματήσουμε να ευλογούμε τα γένια μας. Έχουν γίνει πράγματα, συμφωνώ, αλλά θα έπρεπε να είχαν γίνει πολύ περισσότερα. Και να φέρω ένα παράδειγμα: πόσες συνεργασίες έχουν γίνει μεταξύ των ελληνικών Startups; Γιατί η δική μου αίσθηση -και ειλικρινά μακάρι να διαψευστώ- είναι πως είναι ελάχιστες. Μιλάμε για καινοτόμες επιχειρήσεις από φρέσκα μυαλά που θα έπρεπε να έχουν διαφορετική νοοτροπία και να αναζητούν τις συνέργιες με τους υπόλοιπους startuppers. Αν δεν υπάρχει κοινός χρηματοδότης, δύσκολα βλέπεις να έχει γίνει κάτι σε επίπεδο συνεργασίας.
Σίγουρα στα capital controls υπήρξε αλληλοϋποστήριξη μεταξύ των ανθρώπων του οικοσυστήματος, αλλά και το μετά έχει τη σημασία του. Έχουν γίνει πολλές συζητήσεις για να μετατραπεί η Αθήνα σε ευρωπαϊκό κόμβο για startups αλλά ακόμη περιμένω κάποια κίνηση.
Και για να προλάβω κάποιους, δεν λέω ότι δεν φταίω και εγώ. Όλοι έχουμε το μερίδιο της ευθύνης και δεν έχει σημασία αν είναι μικρό ή μεγάλο. Αλλά το να κρύβουμε όλα τα αρνητικά κάτω από το χαλί δεν νομίζω ότι βοήθησε ποτέ καμία προσπάθεια.
