Η λέξη «startup» έχει γίνει μια δημοφιλής έννοια του λεξικού τα τελευταία χρόνια. Το μοντέλο των νεοφυών επιχειρήσεων, που ξεκίνησε από τις θερμοκοιτίδες της Silicon Valley και της Route 128, έχει μετουσιωθεί σε μια παγκόσμια πρακτική. Οι νεοφυείς επιχειρήσεις ή κατά τους Luger και Koo νεοσύστατες καινοτόμες επιχειρήσεις, χαρακτηρίζονται από την προσφορά προϊόντων ή υπηρεσιών στην αγορά και δεν αποτελούν μια απλή προσθήκη σε άλλη επιχείρηση ή θυγατρική εταιρεία, καθιστώντας αυτές, όχι απλά ως νεοσύστατες και ενεργητικές – δραστήριες, αλλά και ως ανεξάρτητες. Αυτές οι επιχειρήσεις, οι οποίες επικεντρώνονται επί το πλείστον στην καινοτομία ως μια από τις διαστάσεις του επιχειρηματικού πνεύματος, όπως αναφέρει και ο Drucker, αποτελούν την αιχμή δόρατος για την ανάκαμψη των οικονομιών, τόσο σε εθνικό όσο και σε διεθνές επίπεδο.
Βέβαια, παρά τις υψηλές δυνατότητές τους, πολλές νεοφυείς επιχειρήσεις αποτυγχάνουν στα αρχικά στάδια της ζωής τους σύμφωνα με τους Dahl & Reichstein, άλλες πριν ολοκληρώσουν το σύνολο των επιχειρηματικών τους δυνατοτήτων, ενώ ο Kirchhoff επισημαίνει ότι μερικές αναπτύσσονται μέχρι ένα μεσαίο μέγεθος – επίπεδο. Τα στατιστικά στοιχεία των ερευνητών υποδηλώνουν ότι, η επιχειρηματική θνησιμότητα των νεοσύστατων επιχειρήσεων μπορεί να είναι περίπου 70% τα πρώτα πέντε χρόνια, ανάλογα με την συγκεκριμένη βιομηχανία. Ποικιλόμορφοι και αρκετοί παράγοντες, έχουν μελετηθεί, για να εξηγήσουν την επιβίωση ή την αποτυχία των startups. Ειδικότερα, το συνηθισμένο μικρό μέγεθός καθώς και το νεοσύστατο του χαρακτήρα τους, συνεπάγονται περιορισμένο περιθώριο για επενδύσεις και διαδικασίες έρευνας και ανάπτυξης, καθώς και έλλειψη πόρων, για τη διάρθρωση των λειτουργικών δραστηριοτήτων τους. Οι Weiblen και Chesbrough υποστηρίζουν ότι, «όταν αναφερόμαστε στον όρο ευκινησία, οι νεοφυείς επιχειρήσεις, έχουν πλεονέκτημα έναντι των μεγάλων εταιρειών – ενώ οι μεγάλες εταιρείες διαχειρίζονται τέτοιους πόρους, που οι startups μόνο να ονειρευτούν μπορούν».
Παρ’ όλες αυτές τις δυσκολίες, οι νέοι entrepreneurs είναι οι οραματιστές, οι δημιουργοί, οι καινοτόμοι, οι ηγέτες, που προσφέρουν νέες τεχνολογίες, προϊόντα και υπηρεσίες, οι οποίες αναδεικνύονται ως η γενεσιουργός αιτία των νέων κλάδων και εν τέλει, κάποιες φορές, κατορθώνουν να είναι αυτοί οι οποίοι θα ηγηθούν της παγκόσμιας οικονομίας.
Από τα αρχικά στάδια της σύλληψης της ιδέας, μέχρι αυτή να μπορέσει να γίνει μια βιώσιμη εταιρεία, οι φιλόδοξοι νέοι επιχειρηματίες «πρέπει» να κάνουν τα περισσότερα μόνοι τους. Τα 2-4 άτομα που πλαισιώνουν αυτό το «τρελό», όπως χαρακτηρίζουν οι περισσότεροι, ξεκίνημα, βάσει πληθώρας μελετών, έχει παρατηρηθεί ότι διακατέχονται από κάποια χαρακτηριστικά.
Η εργασιακή εμπειρία, ακόμα και από το οικογενειακό περιβάλλον, αλλά και η κλίση – δεξιότητες, είναι ένας καταλυτικός παράγοντας. Ένα όπλο στην φαρέτρα, που στα δύσκολα θα σου δώσει την λύση, θα σε κάνει ανθεκτικό και θα σε περάσει όσο πιο ασφαλή από την «death valley» του επιχειρείν.
Το αντικείμενο του προπτυχιακού ενός φοιτητή, δεν σημαίνει και αυτόματα ότι αυτό είναι και το μοναδικό αντικείμενο πάνω στο οποίο θα εργαστεί – αναπτυχθεί, για το υπόλοιπο της ζωής του. Αποτελεί όμως την βάση, πάνω στην οποία, η διορατικότητα και το πάθος του θα αναδείξει ένα υφιστάμενο ή μη πρόβλημα και κατ’ επέκταση την προτεινόμενη λύση του.
Κάπως έτσι λοιπόν, σύμφωνα και με τις μελέτες αρκετών ακαδημαϊκών – ερευνητών, το επαγγελματικό βιογραφικό των γονιών και των στενών συγγενών ενός φέρελπι νέου επιχειρηματία, είναι πάρα πολλές φορές η αφορμή αναζήτησης της λύσης ενός προβλήματος που έχει εντοπίσει στο εργασιακό τους περιβάλλον. Οι βιωματικές εμπειρίες, είναι αυτές που σκιαγραφούν τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου και η αλληλεπίδραση με το οικογενειακό περιβάλλον, αποτελεί τις περισσότερες φορές τον θεμέλιο λίθο έναρξης ενός δυναμικού εγχειρήματος.
