Συγγραφέας: Αίσωπος
Προσαρμογή: Βαγγέλης Παπακωνσταντίνου
Καλέ μου Startupper τις ιστορίες αυτές τις σκέφτηκα παραπάνω από 2.500 χρόνια πριν. Όμως, καλώς ή κακώς, ούτε η φύση ούτε οι άνθρωποι αλλάζουν. Νομίζω επομένως ότι ακόμα και σήμερα μπορεί να σου φανούν χρήσιμες. Απλά λίγη προσαρμογή χρειάζονται στις δικές σου συνθήκες. Εννοείται ότι οποιαδήποτε ομοιότητα με συγκεκριμένα πρόσωπα είναι τυχαία και σίγουρα μη ηθελημένη. Αν όμως οι καταστάσεις που σου αφηγούμαι κάτι σου θυμίζουν, τότε θα έχω πετύχει το στόχο μου.
Σήμερα θα σου πω μια ιστορία για να σου μιλήσω όχι για τα αυτονόητα, δηλαδή για τη διάσταση έργων και λόγων, αλλά για κάτι που είναι ακόμα χειρότερο, τη διάψευση των, ανεδαφικών, προσδοκιών μας. Η ιστορία μας:
Ένας λύκος τριγυρνούσε κάποτε πεινασμένος αναζητώντας τροφή. Μόλις βρέθηκε έξω από ένα σπίτι άκουσε μια γριά ν’ απειλεί ένα παιδί που έκλαιγε, ότι, αν δεν σταματήσει, θα το δώσει στο λύκο να το φάει. Πιστεύοντας ότι η γριά έλεγε αλήθεια, ο λύκος κάθισε απέξω και περίμενε. Όταν βράδιασε πια, και αφού τίποτα τέτοιο δεν γινόταν, ο λύκος έφυγε με παράπονο: “Σε αυτό το σπίτι οι άνθρωποι άλλα λένε κι άλλα κάνουν”.
Αυτή η ιστορία έχει διπλό νόημα. Το ένα, που φαίνεται, είναι η διάσταση μεταξύ έργων και λόγων. Αυτό είναι εύκολο να το εντοπίσει κανείς γύρω του, οι άνθρωποι άλλα λένε κι άλλα κάνουν. Πόσες φορές δεν έχουμε δώσει υποσχέσεις στον εαυτό μας και σε τρίτους, από την «δίαιτα της Δευτέρας» μέχρι το «δεν ξαναμιλάω με αυτόν που με πλήγωσε», μόνο για να τις αθετήσουμε στη συνέχεια με την πρώτη ευκαιρία που θα μας δοθεί. Ακόμα χειρότερα, αρκετοί από εμάς άλλα λένε κι αλλιώς ζουν: η κοινωνία γύρω μας είναι γεμάτη από στελέχη πολυεθνικών που δηλώνουν κομμουνιστές, πλούσιους αστούς που δηλώνουν αριστεροί, δεξιούς που δηλώνουν κρατιστές, καλλιτέχνες με off-shore κ.α. Τρικυμία εν κρανίω; Μάλλον όχι, η ανθρώπινη φύση, θα έλεγα εγώ. Έτσι είναι ο άνθρωπος, αυτό άλλωστε μας διδάσκει και ο παραπάνω μύθος. Η ζωή μας θα ήταν πολύ βαρετή αν καθένας ήταν έτσι προγραμματισμένος ώστε ό,τι έλεγε να το έκανε, ό,τι αναλάμβανε να το εκτελούσε, και να ενεργούσε μόνο με τη λογική. Αμέσως-αμέσως, δεν θα είχαμε ούτε λογοτεχνία ούτε κινηματογράφο. Αν και το μάθημα αυτό εκ πρώτης όψεως δεν φαίνεται να έχει άμεση σχέση με τους Startuppers, απλά σημειώνω ότι η μελέτη του ανθρώπου αποτελεί αντικείμενο της επιχειρηματικότητας – αυτό δεν κατάλαβαν οι κομμουνιστές και χάσανε…
Το δεύτερο μάθημα της παραπάνω ιστορίας, που δεν φαίνεται με την πρώτη, αφορά την πικρή διάψευση των, ανεδαφικών, προσδοκιών μας. Είχε δίκιο ο λύκος να περιμένει ότι η γριά θα του δώσει το παιδί να το φάει επειδή την ενοχλούσε το κλάμα του; Προφανώς όχι, εκτός αν στεκόταν έξω από το ορφανοτροφείο του Όλιβερ Τουίστ. Επομένως ποιος του φταίει για τη χαμένη μέρα του; Για το άλλο κυνήγι που θα έπιανε, αν δεν πίστευε τις κούφιες υποσχέσεις των ανθρώπων και συνέχιζε την αναζήτησή του; Ποιος του φταίει για το άδειο του στομάχι, όταν πια βραδιάσει και καταλάβει το λάθος του;
Στη ζωή, ιδιαίτερα στις επιχειρήσεις με αρκετό hype / υπερβολή, όπως τώρα τα Startups, πολλά λέγονται. Μεγάλα σχέδια, μεγάλες υποσχέσεις, μεγάλα λόγια. Οφείλει όμως κανείς να κρατά μικρό καλάθι. Οι συνθήκες για τον επόμενο Zuckerberg ή Jack Ma είναι μοναδικές, και μάλλον πεπερασμένες. Δουλειά των Startuppers, όταν “πουλάνε” την ιδέα τους, είναι να υπερβάλλουν. Το ίδιο και οι Angel Investors ή τα Funds ή οι επαγγελματίες του χώρου, όταν “πουλάνε” την συνεισφορά τους. Όμως, όλοι πρέπει μεταξύ μας να είμαστε συνεννοημένοι ότι όλα αυτά έχουν μεγάλη δόση υπερβολής, να γνωρίζουμε, όπως με τους Αλεξανδρινούς Βασιλείς, τι “κούφια λόγια” είναι αυτά. Αν δεν το γνωρίζουμε, και ποντάρουμε όλη μας την ενέργεια και το χρόνο περιμένοντας πότε η γριά θα μας δώσει το παιδί να το φάμε, τότε κανείς δεν θα μας φταίει για την κακή μας τύχη.
