Όταν πριν περίπου μια εβδομάδα έλαβα ένα email από την Αμερικάνικη Πρεσβεία με το οποίο με προσκαλούσαν στην ομιλία του Προέδρου των ΗΠΑ στην Αθήνα ενθουσιάστηκα απόλυτα.
Θα ήταν η δεύτερη φορά που θα έβλεπα αυτόν τον χαρισματικό ηγέτη να μιλάει. LIVE! Η πρώτη φορά ήταν πριν 4 μόλις μήνες, κατά την διάρκεια του Global Entrepreneurship Summit στο San Francisco στην Καλιφόρνια. Είχα βρεθεί εκεί μαζί με άλλους 5 νέους Έλληνες με υποτροφία από το Υπουργείο Εσωτερικών (State Department) της Αμερικής μετά από πρόταση της Αμερικάνικης πρεσβείας στην Αθήνα.
Αυτή τη φορά η ομιλία όμως θα γινόταν σε ελληνικό έδαφος. Εδώ στην Αθήνα. Ο συμβολισμός είναι μεγάλος. Όχι μόνο γιατί ο πρόεδρος των ΗΠΑ έρχεται στην χώρα μας αλλά και γιατί επιλέγει να έρθει εδώ στο τελευταίο ταξίδι που κάνει στην Ευρώπη με τον τίτλο του προέδρου. Και τα θέματα που ταλανίζουν την Ελληνική πραγματικότητα είναι ουκ ολίγα και διόλου ευκαταφρόνητα.
Η μέρα ήρθε λοιπόν και φτάσαμε στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος χθες, νωρίς το πρωί.
Ήταν εκπληκτικό το γεγονός ότι όλοι, μα όλοι, μπήκαμε στην σειρά για να περάσουμε από τον έλεγχο τύπου αεροδρομίου. Κανένας δεν μπήκε από άλλη είσοδο, κανένας δεν έκλεψε την γραμμή γιατί ήταν «κάτι» στην πολιτική ή την οικονομική ζωή της χώρας. Οι φοιτητές, οι νέοι επιχειρηματίες, οι πιο φτασμένοι επιχειρηματίες ακόμη και παλιοί πρωθυπουργοί (Ναι – true story) στάθηκαν υπομονετικά και ισάξια στην ίδια σειρά! Αυτό συνδέθηκε με κάτι που είπε αργότερα στην ομιλία του ο Μπαράκ Ομπάμα και με το οποίο συμφωνούσα πάντα απόλυτα (προερχόμενη άλλωστε από την Κοινωνία των Πολιτών)
“Ο μεγαλύτερος τίτλος και η μεγαλύτερη τιμή σε μια δημοκρατία δεν είναι ο ρόλος του πρωθυπουργού ή του προέδρου. Είναι ο ρόλος του πολίτη”. “Και όλοι οι πολίτες είναι ίσοι μεταξύ τους, Απέναντι στους θεσμούς, απέναντι στους νόμους, απέναντι στις υποχρεώσεις και τα δικαιώματα τους”.
Σαφώς η χώρα μας έχει ένα σοβαρό δημοκρατικό κενό το τελευταίο διάστημα όσον αφορά την δικαιοσύνη ή τα δικαιώματα. Και πρέπει να μιλάμε για αυτά τα πράγματα, πρέπει να γνωρίζουμε. Όπως είπε και ο Πρόεδρος: «Πρέπει να επιλέγουμε πάντα την ελπίδα από τον φόβο. Αυτός είναι ο μόνος δρόμος για κάτι καλύτερο».
Μίλησε πολύ μεταξύ άλλων για το φιλότιμο, ευχαρίστησε τους Έλληνες για την στάση τους και την ανθρωπιά που έδειξαν απέναντι στους πρόσφυγες παρά την οικονομική κρίση και είπε με πάθος ότι: «Εάν κάποιος μπορούσε να επιλέξει πότε και πως θα γεννιόταν, τότε σίγουρα οι περισσότεροι θα επέλεγαν να ζήσουν σε αυτούς τους καιρούς που ζούμε εμείς. Δεν έχει υπάρξει καλύτερη εποχή από σήμερα, ανεξάρτητα με το τι ακούτε στα κανάλια».
Τέλος, μίλησε πολύ για την ευθύνη που έχουμε όλοι σε μια δημοκρατία να κάνουμε τα πράγματα σωστά. Να μιλάμε, να παίρνουμε πρωτοβουλίες και να συμμετέχουμε και να δημιουργούμε. Καθώς δεν μπορούμε να περιμένουμε από κάποιον άλλον να φτιάξει την κατάσταση για εμάς. Πρέπει εμείς οι ίδιοι να το κάνουμε αυτό.
Μεγάλη τροφή για σκέψη η τελευταία πρόταση. Πρέπει επιτέλους να σταματήσουμε στην πολιτική ζωή αυτής της χώρας να αποζητάμε ηγέτες που σαν άλλοι Μεσσίες θα έρθουν να μας σώσουν. Καλό θα είναι την επόμενη φορά να ψηφίσουμε με γνώμονα την στρατηγική, τους συμμετέχοντες ως σύνολο και το συγκεκριμένο πρόγραμμα, παρά έναν μόνο άνθρωπο ο οποίος υπόσχεται πολλά.
Φυσικά, ο λόγος του Ομπάμα, παρότι ενθαρρυντικός και ενωτικός δεν έθιξε το θέμα με την Τουρκία και την ρητορική Ερντογάν. Δεν μίλησε για το Κυπριακό που πάντα μας πονάει. Ούτε για το χρέος και την πολιτική λιτότητας στην οποία βρίσκεται η χώρα μας τα τελευταία 8 χρόνια.
Ίσως γιατί αυτά τα πράγματα δεν είναι κάτι που θέλει να ακούει κάποιος σε μια πανηγυρική ομιλία. Ωστόσο τα προβλήματα παραμένουν, είναι εδώ παρόντα πάντα και θα πρέπει να μιλάμε για αυτά και επιτέλους να αρχίζουμε βήματα προς την λύση τους, έστω και μικρά.
Αν νιώθω πιο αισιόδοξη μετά από χθες; Ναι. Αλλά αυτό που πρέπει τώρα να κάνουμε είναι να πάρουμε αυτή την αισιοδοξία και να την μετατρέψουμε σε δράσεις και αποτελέσματα. Όχι αύριο, σήμερα.
