Η αλήθεια είναι πως τα τελευταία χρόνια είχαμε χαθεί και έτσι έμαθα για την περιπέτεια της υγείας της πριν από λίγους μήνες, μέσα από τα Social Media, μια περιπέτειά που δυστυχώς αποδείχθηκε εξαιρετικά σοβαρή και μη αναστρέψιμη.
Εχθές λοιπόν η αγαπημένη της αδελφή ανέλαβε, μέσα από τα Social Media, τον άχαρο ρόλο του κομιστή της τραγικής είδησης του θανάτου της. Η Μαρία Βλάχου, το πρόσωπο στο οποίο, όπως μάλλον καταλάβατε, αναφέρεται το κείμενο, ήταν μόλις 39 χρονών και είχε μπροστά της όλη τη ζωή προκειμένου να δημιουργήσει, τόσο σε επαγγελματικό, όσο και σε προσωπικό επίπεδο.
Η Μαρία ήταν από τα πρώτα πρόσωπα που μπήκαν στον χώρο των Startups, μέσω της Ελληνικής Ένωσης Νέων Επιχειρήσεων, μεταλαμπαδεύοντας στους γύρω της και στο κοινό που την άκουγε να μιλά για τα σαλιγκάρια της, μια διαφορετική κουλτούρα για τον τρόπο που θα πρέπει κάποιος να επιχειρεί.
Γλυκιά και ιδιαίτερη σεμνή, λαμπερή και πάντα χαμογελαστή η Μαρία θα απαντούσε σε όλους, πάντα με το μοναδικό της χαμόγελο, καθώς τα σαλιγκάρια είχαν γίνει το πάθος της, πραγματοποιώντας το δικό της disrupt σε μια αγορά ιδιαίτερα άγνωστη για την Ελλάδα, αλλά με εξαιρετικές προοπτικές.
Η ίδια θεωρούσε ιδιαίτερη τιμή το γεγονός ότι παράτησε στην ουσία μια πολλά υποσχόμενη δουλειά για να αφοσιωθεί στην εταιρεία που δημιούργησε με την αγαπημένη της αδελφή. Ταυτόχρονα, όπως είχε πει και η ίδια, θεωρούσε πως το μεγαλύτερο προσόν της ήταν το γεγονός πως μιλούσε 9 γλώσσες και το οποίο πάντα προέτασσε, ιδιαίτερα στους νεότερους, προκειμένου να μάθουν όσο τον δυνατόν περισσότερες γλώσσες.
Έγινα αυτήκοος μάρτυρας ανθρώπων που βοήθησε προκειμένου να δημιουργήσουν τη δική τους φάρμα παραγωγής σαλιγκαριών, χωρίς κάποιο προσωπικό όφελος, καθώς θεωρούσε πως έτσι θα μεγάλωνε η παραγωγική δυνατότητα της χώρας προκειμένου να γίνει υπολογίσιμη δύναμη για τις αγορές του εξωτερικού. Και όλα αυτά χωρίς κάποιο προσωπικό όφελος, την ίδια ώρα που πάνω από τις Startups κυκλοφορούσαν διάφορα “αρπακτικά” που εκείνη την περίοδο είχαν βρει πρόσφορο έδαφος προκειμένου να εκμεταλλευτούν την δυναμική της αγοράς που τότε ήταν στο αρχικό της στάδιο, αυτή των νεοφυών επιχειρήσεων.
Δυστυχώς, όπως έγραψα εξ αρχής, με την Μαρία τα τελευταία χρόνια είχαμε χαθεί απορροφημένοι ο καθένας στην τόσο πεζή καθημερινότητα μας, αλλά και στα προβλήματα της βαθιάς οικονομικής κρίσης που όλους ταλαιπώρησε και ταλαιπωρεί.
Γράφοντας τις λέξεις αυτές ο κόμπος που αισθάνομαι είναι βαρύς και γίνεται ακόμη μεγαλύτερος από το γεγονός ότι δεν βρήκα το θάρρος να την επισκεφθώ στο νοσοκομείο.
Καλό ταξίδι Μαρία και κουράγιο στους δικούς σου!
Υ.Γ. Αισθάνομαι ντροπή για όλους αυτούς που για λίγα “κλικ” θυμήθηκαν, τόσο την Μαρία όσο και τα σαλιγκάρια της και τις τελευταίες ώρες αναπαράγουν από τα “ενημερωτικά” τους πόρταλ πλήθος θεμάτων που την αφορούν. Κρίμα!
