Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που είχαν μειδιάσει όταν ο Βύρων Νικολαϊδης της Peoplecert και της CEPIS έκανε λίγο πριν από 1 – 1,5 χρόνο για ένα σχέδιο βάσει του οποίου θα μπορούσαμε να «δημιουργήσουμε» στην Ελλάδα περίπου 500.000 developers, κίνηση που θα μπορούσε να αποτελέσει δραστικό μέτρο κατά της ανεργίας. Από αυτούς που μειδίασαν άλλοι το έκαναν επειδή το θεωρούσαν ουτοπικό ως πλάνο και άλλοι επειδή πιστεύουν -και έχουν πολλά παραδείγματα για να το πιστεύουν- ότι ο Έλληνας προτιμά να φτιάξει καφέ ή σουβλατζίδικο παρά να καθίσει και να μάθει προγραμματισμό.
Οι developers είναι είδος εν ανεπαρκεία όχι μόνο στην Ελλάδα και στην Ευρώπη αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Δεν χρειάζεται να πάτε μακριά, διαβάστε απλώς τις αγγελίες στο LinkedIn και θα καταλάβετε τι εννοώ. Και είναι τέτοια η ανάγκη που υπάρχει ώστε προσωπικά να μην μου κάνει εντύπωση -αντίθετα απ’ ότι συνέβη με πολλούς άλλους- που τα τρία από τα πέντε βραβεία στην πρόσφατη εκδήλωση για το Ελληνικό Βραβείο Επιχειρηματικότητας πήγαν σε εταιρείες που προσπαθούν να μάθουν σε ανθρώπους να προγραμματίζουν!
Για πολλούς από τους αναγνώστες της στήλης, αυτά που προανέφερα είναι μάλλον γνωστά. Και με πολλούς από εσάς τα έχω συζητήσει καθ’ ιδίαν ή δημοσία ουκ ολίγες φορές. Πρόσφατα μάλιστα δημοσιοποιήθηκε και μία σχετική μελέτη από την ΕΥ, την Endeavor και το Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Όπου εν ολίγοις εντοπίζει αυτό το τεράστιο χάσμα που υπάρχει όσον αφορά στα υπάρχοντα ακαδημαϊκά προγράμματα και στις ανάγκες που υπάρχουν στην αγορά εργασίας. Και καλεί για μία σειρά από μέτρα, τα οποία νομίζω ότι κινούνται προς τη σωστή κατεύθυνση.
Όμως, ταυτόχρονα, διαβάζοντας τις προτάσεις αποκομίζω την αίσθηση ότι δίνεται περισσότερο βάρος στις κινήσεις που πρέπει να κάνει το κράτος προς την κατεύθυνση της διασύνδεσης των πανεπιστημίων με τις επιχειρήσεις. Παρεμπιπτόντως, αυτό θεωρώ ότι το πρόβλημα δεν έχει σχέση μόνο με τις προθέσεις του κράτους αλλά και με τις αντιδράσεις που θα προκαλούσε εσωτερικά στον ακαδημαϊκό χώρο, τα περισσότερα μέλη του οποίου έχουν μάθει να κάνουν έρευνα για την έρευνα και δυσκολεύονται ή πολύ απλά δεν θέλουν να συνεργαστούν με τον ιδιωτικό τομέα. Αν και προσωπικά πιστεύω ότι σε μία χώρα με τόσο μεγάλο πρόβλημα ανεργίας θα έπρεπε να είναι μονόδρομος. Από την άλλη είμαστε και σε μία χώρα όπου η λύση για το braindrain θεωρείται πως είναι η χρηματοδότηση διδακτορικών για 3 χρόνια! Τι καλύτερο για τις ξένες επιχειρήσεις από το να πάρουν ακόμη πιο έτοιμο έναν Έλληνα επιστήμονα που θα έχει κάνει και το σχετικό διδακτορικό.
Ας αφήσουμε όμως λίγο το κράτος. Και ας σκεφτούμε και λίγο το ρόλο των επιχειρήσεων στο θέμα της εκπαίδευσης. Αλήθεια, πόσες είναι οι επιχειρήσεις στην Ελλάδα που είναι διατεθειμένες να επενδύσουν στην εκπαίδευση των ανθρώπων τους; Και δεν αναφέρομαι τόσο σε αυτούς που ήδη εργάζονται σε αυτές αλλά σε νέους ανθρώπους που θα προσλάβουν.
Καταλαβαίνω και είναι απολύτως σεβαστό ότι μία τέτοια κίνηση εκτός από σημαντικά κεφάλαια απαιτεί να πάρεις ένα μεγάλο ρίσκο: ότι εκπαιδεύεις κάποιον για να σου τον πάρει -με καλύτερα λεφτά ενδεχομένως- κάποια άλλη εταιρεία. Αλλά επιχειρηματικότητα δεν σημαίνει να παίρνεις ρίσκα; Και επίσης δεν λέμε συνέχεια στα διάφορα συνέδρια ότι η εταιρεία είναι το ανθρώπινο δυναμικό της;
Καταλαβαίνω επίσης ότι για πολλές startups είναι πρακτικά αδύνατο να εμπλακούν σε μία τέτοια κίνηση εκπαίδευσης. Τα κεφάλαια είναι αρκετά σε κάθε περίπτωση και ο χρόνος των ανθρώπων που θα πρέπει να εμπλακούν πολύτιμος. Αλλά, μήπως θα μπορούσε να γίνει κάτι σε περισσότερο «συλλογικό» επίπεδο; Μήπως κάποιοι φορείς θα μπορούσαν να «τρέξουν» τέτοιου είδους προγράμματα εκπαίδευσης για developers; Βρίσκοντας ανθρώπους που ενδιαφέρονται να μάθουν στα πανεπιστήμια ή σε άλλους κλάδους της οικονομίας; Και το κυριότερο χωρίς να αποκλείουν και τις μεγαλύτερες ηλικίες; Μήπως είναι κάτι που θα πρέπει να το σκεφτούμε λίγο παραπάνω; Ίσως το ρίσκο που υπάρχει να αξίζει να το πάρουμε.