Πανικός υπέρ του Taxibeat. Γιατί όμως; Τι είναι το Taxibeat ή πλέον Beat; Το ίδιο το δηλώνει ξεκάθαρα: “Ενεργούμε αποκλειστικά ως μεσάζοντες ανάμεσα σε εσάς και τον οδηγό ταξί”.
Γιατί λοιπόν να στηρίζω ένα ψηφιακό μεσάζοντα; Έναν μεταπράτη, που παρεμβαίνει σε μια αγορά όχι για να την βελτιώσει ουσιαστικά, αλλά για να κάνει μια ψευδοεπιλογή οδηγών-αυτοκινήτων και να τους επαναπλασάρει ως “ποιοτικό” προϊόν;
Κάνει το Beat τεχνικό έλεγχο στα οχήματα; Ώστε να μου βεβαιώσει ότι είναι σε καλή κατάσταση; Κάνει έλεγχο ουσιαστικά στους οδηγούς, αν μιλάνε καλά αγγλικά, αν είναι ευγενείς, αν είναι καθαροί; Φυσικά και όχι και δεν δικαιούται. Απλά “μεταθέτει” αυτή την ευθύνη στους επιβάτες σε μια διαδικτυακή ψηφοφορία. Κάνει έλεγχο το Beat σε θέματα ιδιοκτησίας των αυτοκινήτων, αν αυτή είναι “μαύρη”, αν τα καύσιμα που καίνε είναι νοθευμένα, αν τα ανταλλακτικά που βάζουν είναι μαϊμού και ίσως επικίνδυνα; Μετρά το Beat το ταξί αν τα χιλιόμετρα του αντιστοιχούν στη χρήση, αν το σασί είναι κομμένο και ραμμένο σε συνεργεία στα δυτικά προάστια χωρίς καμία τήρηση προδιαγραφών ασφαλείας; Τσεκάρει αν το ταξίμετρο είναι πειραγμένο; Αν η απόδειξη είναι μαϊμού; Αν ο οδηγός που πραγματικά οδηγεί το όχημα είναι ο δηλωμένος; Τίποτε από όλα αυτά, γιατί υποτίθεται πως όλα αυτά τα ελέγχει ένας παθητικός και αδρανής κρατικός μηχανισμός. Που δεν τα ελέγχει βέβαια…
Άρα τι ακριβώς κάνει το Taxibeat, πέρα από το να συνδέει ψηφιακά το ήδη προβληματικό κύκλωμα των Ταξί με τον πελάτη, προσφέροντας βέβαια στον τελευταίο την ευκολία της ψηφιακής κλήσης; Το οποίο ελάχιστα απέχει από τις υπηρεσίες που προσφέρουν οι σύγχρονοι συνεταιρισμοί ταξιτζήδων;
Το Beat είναι επιτυχημένο, αυτό είναι δεδομένο. Αλλά επίσης είναι και σύμβολο μιας νέας επιχειρηματικότητας, η οποία βρίσκει “κενά” εντός ήδη λειτουργούντων επιχειρηματικών κλάδων, για να αγκιστρωθεί και να προσφέρει τη “διευκόλυνση”. Είναι ένα έξυπνο outsourcing, ένα…ΚΕΠ αν θέλετε στο χώρο των ταξί, όπου όλα τα προβλήματα του κλάδου παραμένουν αλλά εμείς πλέον βλέπουμε -και επιλέγουμε- μόνο τη γυαλιστερή πλευρά του κύβου, δηλαδή την επιφάνεια.
Μας αρκεί αυτό; Πολλοί θα πουν ναι. Σίγουρα είναι καλό να ανοίγεις το κινητό σου και να καλείς το κοντινότερο ταξί. Το οποίο θα είναι καθαρό (μέσα). Το ίδιο όμως, χωρίς την ίδια ψηφιακή αύρα κάνεις και με την κλήση ενός οργανωμένου ραδιοταξί. Είναι τόσο χαοτική η απόσταση; Και γιατί να επιλέξω να στηρίξω τον μεσάζοντα και όχι τον συνεταιρισμό των ιδιοκτητών ταξί; Ποια είναι η πιο σωστή απόφαση για εμένα τον χρήστη;
Τονίζω το προφανές: το κύκλωμα των ταξί δεν είναι καινούργιο. Στήθηκε εδώ και δεκαετίες, ως κλειστό επάγγελμα, με τεράστιους τζίρους (και 200 χιλιάρικα μαύρα η άδεια κάποια εποχή), με κυβερνήσεις να τους χαϊδεύουν, με κόμματα να έχουν κάνει σημαία τον γλαφυρό Λυμπερόπουλο, παράγοντας διπλές χρεώσεις, μαϊμού αυτοκίνητα, μαύρη εργασία, μαύρη ιδιοκτησία, διακίνηση ανταλλακτικών, μαύρα συνεργεία, πειραγμένα ταξίμετρα. Όλα αυτά ποτέ δεν αντιμετωπίστηκαν συστηματικά, απλά συσσωρεύονταν διάφορες ρυθμίσεις αποσπασματικές και χωρίς περιεχόμενο. Το κύκλωμα αυτό ράγισε κάποια στιγμή, όχι λόγω πραγματικής βελτίωσης συνθηκών και υπηρεσιών, αλλά λόγω πτώσης κύκλου εργασιών (κρίση γαρ), αύξησης τιμής καυσίμων, και παγώματος των αυξήσεων κομίστρου.
Τη λύση στο κύκλωμα δεν την δίνει το Taxibeat. Απλώς τέτοιες υπηρεσίες κάνουν μια ημιτελή επιλογή “καλών ταξί και οδηγών” , τους πακετάρουν σε ένα περιβάλλον νέων τεχνολογιών. Ο κλάδος παραμένει προβληματικός και αυτό είναι το ζήτημα.
Η πολιτική πίεση για περιορισμό του Taxibeat είναι βέβαια αφελής αλλά κυρίως από την πλευρά των ταξιτζήδων. Που από τη μια πιέζουν οι “Λυμπερόπουλοι” την υποβάθμιση του, αλλά από την άλλη έχουν ήδη μετεξελίξει τους μοντέρνους συνεταιρισμούς ραδιοταξί με αντίστοιχες υπηρεσίες (αν μπείτε σε σύγχρονο ραδιοταξί θα δείτε GPS με συνεχή σύνδεση με το κέντρο τους, επικοινωνία, αλληλοκάλυψη ταξιτζήδων για εξυπηρέτηση του πελάτη, μεταφορά ασυνόδευτων, επιλογή οδηγού κλπ).
Το πρόβλημα ομως παραμένει. Τελικά τι ζητάμε; Ένα καλό ταξί (ασφαλές τεχνικά με συνεχείς ελέγχους, με επαγγελματία οδηγό και σχετικά εκπαιδευμένο, αγγλομαθή τουλάχιστον, που να έχει περάσει εξετάσεις, που είναι υγιής ώστε να μην “καρφώσει” το αυτοκίνητο με εμάς μέσα, που γνωρίζει την νομοθεσία του επαγγέλματος του, που είναι καθαρός, που το ταξίμετρο είναι νόμιμο και ακριβές κλπ κλπ); Ή απλά ένα ταξί γυαλισμένο και ένα ταξιτζή που δεν καπνίζει και δεν βρίζει, έστω και αν όλα τα άλλα μπορεί να “βράζουν” κάτω από την επιφάνεια;
Αν θέλουμε το πρώτο, ουτε το Beat, και πολύ περισσότερο το Uber δεν μας τα προσφέρουν, τουλάχιστον στη μορφή που είναι τώρα, δηλαδή μια έξυπνη ψηφιακή διαχείριση δεδομένων και διασύνδεσης “users”… Ειδικά το δεύτερο, στην εκδοχή του με ιδιώτες, απλώς προσθέτει στον προβληματικό κλάδο των ταξί, μια ομάδα τυχάρπαστων “εθελοντών ταξιτζήδων” με ίσως ακόμη πιο προβληματικά αυτοκίνητα, άσχετους, ανεξέλεγκτους οδηγούς και μια αποθέωση παρασιτικής οικονομίας, ανασφάλιστης εργασίας και ημιεπαγγελματικής παροχής υπηρεσιών, χωρίς βάθος, ευθύνη και πιστότητα.
