Ένα σπαρακτικό τέλος δημιουργεί ένα ελπιδοφόρο (!) νέο ξεκίνημα
Η τεχνολογική επανάσταση που έχει επέλθει τα τελευταία χρόνια ανατρέπει τα θεμέλια παραγωγής και κατανάλωσης μόδας του πρόσφατου παρελθόντος συστήνοντας ένα σχιζοφρενικό νέο παράγοντα στη δημιουργική διαδικασία.
Tου Αναστάσιου-Τάσου Σοφρονίου*
Η επίδραση της τεχνολογίας στην post-pandemic, παγκόσμια βιομηχανία της μόδας έχει συντελέσει σε μια επιθετική αλλαγή πραγματικότητας στην διαδικασία του «δημιουργικού πλαισίου», αποτελώντας τόσο ένα δυνατό σύμμαχο όσο και έναν αδυσώπητο εχθρό. Ο πολύπλοκος χορός μεταξύ δημιουργικότητας και εκτεταμένης χρήσης τεχνολογίας, καταλήγει σε ένα σκληροπυρηνικό τέλος που προκαλεί παράλληλα ίσως και ένα καταιγιστικό, νέο ξεκίνημα.
Η τεχνολογική επανάσταση που έχει επέλθει τα τελευταία χρόνια ανατρέπει τα θεμέλια παραγωγής και κατανάλωσης μόδας του πρόσφατου παρελθόντος συστήνοντας ένα σχιζοφρενικό νέο παράγοντα στη δημιουργική διαδικασία. Οι καλλιτεχνικοί διευθυντές και τα ταλέντα τους τίθενται στο περιθώριο, προκειμένου να επικρατήσουν οι πολυπληθείς ομάδες multi-media μάρκετινγκ, οι διευθυντές πωλήσεων χονδρικής, και οι in-house στατιστικολόγοι που με τις ευλογίες των εκάστοτε CEOs αναλαμβάνουν ολοκληρωτικά και τον δημιουργικό-εμπορικό έλεγχο. Οι νέες τάσεις επιβάλλονται με καταιγιστικές στρατηγικές, που αξιοποιούν πρωτίστως τη δύναμη αναλυτικών Data απέναντι στην ολιστική ανθρώπινη έμπνευση, βασικο στοιχείο μέχρι πρότινος για την αγοραστική επιρροή. Έτσι καταλήγουμε σε μια κανιβαλιστική παροχή προϊόντων και μηνυμάτων που αποθεώνουν την απόλυτη μετριότητα και προωθούν το μηδενικά προοδευτικό ρίσκο.
Η ψηφιοποίηση ανθρώπινων εμπειριών, η αποκλειστική επικοινωνία μέσω τεχνολογίας και διαδραστικών φίλτρων, αφαιρούν το όποιο πηγαίο καλλιτεχνικό ανθρώπινο ένστικτο, καταργούν την ανεξήγητη «θεία έμπνευση» που παραδίδεται ολοκληρωτικά σε αλγόριθμους και τεχνητή νοημοσύνη, μεταφέροντας την δημιουργική δάδα μιας ολόκληρης βιομηχανίας σε μία PhyGital πραγματικότητα, ουτοπικών προτεραιοτήτων αφαιρώντας την ανάγκη για τον ανθρώπινο παράγοντα σε κάθε στάδιο.
Η σχεδίαση εναρμονίζεται με την ψηφιακή εποχή του Α.Ι., χάρη στην πρόσβαση για τεράστια κανάλια δεδομένων. Οι σχεδιαστές-κλώνοι, γνωρίζουν τις προτιμήσεις των καταναλωτών σε κάθε γωνιά του κόσμου για κάθε κοινό προκαταβολικά και σε πολλές περιπτώσεις «επιβάλλουν» μέσω πρεσβευτών και influencers καταναλωτικές μαριονέτες με ΙQ καμένου ραδικιού.
Η ευκολία των predictive economics και των καθημερινής ανάλυσης consumer behavioral trends διαμορφώνουν τις παραγωγικές διαδικασίες, δημιουργώντας ίσως και μία οικονομική ισορροπία παραγωγής και κατανάλωσης με φιλοδοξία θετικού αποτυπώματος στο περιβάλλον και την διαχείριση ενέργειας.
Σε αντίθετη πορεία, η υπερκαταναλωτική μανία που προκαλείται από την «οικονομίας της προσοχής – attention economy» ο σκληρός ανταγωνισμός των brands, 24/7 365 για καθολική αποδοχή στην προσοχή των καταναλωτών, χρησιμοποιεί επιθετικές τακτικές και σε αμέτρητες περιπτώσεις, έχει ανήθικες, παράλογες επιπτώσεις. Από κωμικά σχέδια, ως κοινότυπα σχεδιασμένα, αλλά ακριβά σε τιμή προϊόντα, που βασίζονται μόνο στο hype, η πίεση από την «οικονομία της προσοχής» οδηγεί ένα κοινό «πνιγμένο» στην ανασφάλεια για το μέλλον, σε μια καθολική απώλεια προσωπικής αυθεντικής έκφρασης με στόχο μόνο την συνεχή επίδειξη ναρκισσισμό για εκτεταμένη προσωπική προβολή χωρίς ουσία.
Συνοψίζοντας : Ένα ισορροπημένο μοντέλο που συνδυάζει δημιουργία ανθρώπινου παλμού με τεχνολογική ευελιξία, προάγει μία εμβληματική ανάπτυξη ενώ παράλληλα προωθεί την αυθεντικότητα του ανθρώπινου ταλέντου πρώτα στη ζωή και κατά συνέπεια στον καθρέπτη της, που είναι ουσιαστικά η βιομηχανία της παγκόσμιας μόδας αξίας €1.300.000.000.
«Πρώτα δημιουργούμε τα εργαλεία, και μετά τα εργαλεία δημιουργούν εμάς», Marshall McLuhan.
*Fashion Entrepreneur και καθηγητής Μόδας ModArt & EIML Paris
Το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο Startupper MAG #45
