Προ ολίγων ημερών διάβασα στην εφημερίδα «Καθημερινή της Κυριακής» και στη στήλη «Απόψεις» το πόνημα του Χρήστου Γιανναρά με τίτλο «Τουρισμός, η αυτοκαταδίκη μας». 774 λέξεις, εκ των οποίων μόλις οι 275 (παρά κάτι… ψιλά) είχαν άμεση (ή περίπου) σχέση με ό,τι προετοιμάζει τον αναγνώστη ο κεντρικός τίτλος. Και σε αυτές τις 275 λέξεις καταφέρνει να δαιμονοποιήσει ή, επί το ορθότερο, σβήσει… μονοκοντυλιά έναν από τους βασικότερους «τροφοδότες» της εθνικής μας οικονομίας: τον τουρισμό.
Μάλιστα, οι υπόλοιπες 499 λέξεις της Άποψης του καθηγητή Φιλοσοφίας, Πολιτιστικής Διπλωματίας και Συγκριτικής Οντολογίας αποτελούν μια προσπάθεια να θεμελιώσουν ένα σαθρό αφήγημα. «Μας δέχθηκαν στην Ε.Ε. μόνο για γκαρσόνια και λακέδες των διακοπών τους: Να σηκώνουμε τις βαλίτσες τους, να τους σερβίρουμε τα διεθνή φαγητά και ποτά τους, να τους χορεύουμε ολίγο “συρτάκι” για την πλήξη τους. Και η διάγνωση επαληθεύεται, σήμερα πια, προκλητικά.
Η πιο οδυνηρή πρόκληση είναι (με απολύτως δική μας ευθύνη) ότι ο πολυδιαφημιζόμενος σαν πολύφερνος τουρισμός αποφέρει μάλλον ασήμαντα ή μηδενικά οφέλη για την Ελλάδα: Η συντριπτική πλειονότητα του έμμισθου προσωπικού των ξενοδοχείων είναι αλλοδαποί. Ο
εφοδιασμός τους σε τρόφιμα και χρειώδη εισάγεται. Ακόμα και τα μικρά, στρογγυλά ψωμάκια για το πρωινό έρχονται, κατεψυγμένη ζύμη, από την Κίνα! Το ίδιο και οι πολυδιαφημιζόμενες “ελληνικές σπεσιαλιτέ” – ναι, ο περιώνυμος “ελληνικός” μουσακάς φτάνει, στα προσφιλέστερα από τους τουρίστες νησιά, με πτήσεις από την Κίνα!»
Εξυπακούεται πως δεν υποστηρίζουμε πως τα πάντα είναι αγγελικά πλασμένα, δίχως ατέλειες και μη χρήζοντα βελτιώσεις. Σαφώς και οφείλουμε ως έθνος και ως οντότητα να αναδιοργανώσουμε την παραγωγική μας βάση, να ενισχύσουμε και να εκσυγχρονίσουμε τον αγροδιατροφικό τομέα προκειμένου να καλύπτουμε ένα σημαντικό τμήμα της ζήτησης, να εισάγουμε τη γνώση, να επενδύσουμε στις νέες τεχνολογίες και στην 5η βιομηχανική επανάσταση, να δεσμευτούμε στην ποιότητα και να αναζητήσουμε την εξειδίκευση, να στηρίξουμε και να αναδείξουμε καινούργιους, όσο και «χρυσοφόρους», πυλώνες ανάπτυξης, προκειμένου να ισορροπήσουμε και να μην εξαρτιόμαστε σχεδόν αποκλειστικά από έναν τομέα, ο οποίος όταν για κάποιον λόγο δεν… τραβήξει, δεν θα κινδυνεύουμε με οικονομική καταστροφή.
Από αυτό το σημείο μέχρι την πλήρη απαξίωση και το μηδενισμό, απέχουμε πολύ.
Αναρωτιέστε τι προτείνει ο κ. Γιανναράς; Απόλυτη ακινησία! Πάντοτε δεικτικός, μονίμως «διαμαρτυρόμενος», ουδέποτε δημιουργικός ή έστω με κάποια απτή, συγκεκριμένη πρόταση που θα καταδεικνύει προς μια κατεύθυνση. Έναν στόχο, ένα όραμα. Πραγματικό και όχι να βρίθει από λεκτικές πομφόλυγες και ανούσια θεωρητικολογία. Εκτός κι εάν ο σεβάσμιος καθηγητής θεωρεί πως η Φιλοσοφία, η Πολιτιστική Διπλωματία και η Συγκριτική Οντολογία αποτελούν τη λύση.
