Το άρθρο του Απόστολου Αποστολάκη στο Medium σχετικά με τα διδάγματα που πήρε από την 6χρονη πορεία του σαν επενδυτής και σύμβουλος στο Taxibeat παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον και θα πρέπει να το διαβάσουν όλοι, απ’ όποια μεριά του ελληνικού Startup οικοσυστήματος, και να βρίσκονται.
Παρότι όλοι χαιρόμαστε με τα exit και τις πετυχημένες πορείες των ελληνικών Scaleups, ωστόσο το άρθρο του Απόστολου με στεναχώρησε και εξηγούμαι αμέσως.
Έξι χρόνια περάσαν σχεδόν από την ίδρυση του Taxibeat το 2011 και δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα στο ελληνικό οικοσύστημα Startups. Ακόμα δεν υπάρχει επαρκής χρηματοδότηση, ακόμα δεν έχουμε στρατηγικούς και εθνικούς στόχους και ελάχιστες Startups έχουν βρει τον δρόμο τους… Και όταν αναφέρομαι σε Startups αναφέρομαι σε εταιρείες που έχουν κάνει έναρξη και έχουν έστω και λιγοστά έσοδα.
Το μόνο που έχει αλλάξει προς το καλύτερο είναι οι ευκαιρίες που υπάρχουν για τις ομάδες αρχικού σταδίου να δοκιμάσουν την ιδέα τους μια και υπάρχουν αρκετοί σοβαροί incubators, accelerators και διαγωνισμοί που δίνουν μια πρώτη βάση, εκπαίδευση και έμπρακτη καθοδήγηση στους ενθουσιώδεις Startuppers.
Βέβαια το να χρησιμοποιείς τους ίδιους τίτλους στην Ελλάδα με χώρες όπως το Ισραήλ, το Ηνωμένο Βασίλειο, την Σουηδία, την Ολλανδία, την Γαλλία κ.α. είναι ένα θέμα… Πολύ απλά παίζουμε σε μια άλλη κατηγορία η οποία μπορεί να αναγκαία για να μπουν οι βάσεις για κάτι καλό και μεγάλο, αλλά αν δεν έρχονται «σκαουτερς» ούτε καν από την πρώτη κατηγορία είναι ένα θέμα.
Ενδεχομένως να «μπορούμε μέχρι εκεί» μια και ακόμα η υποστήριξη του οικοσυστήματος στη χώρα μας γίνεται ακόμα κυρίως μέσω προγραμμάτων CSR μεγάλων εταιρειών και μέσω ευρωπαϊκής χρηματοδότησης τα οποία, για να μην παρεξηγηθώ, και είναι αναγκαία και ευτυχώς που υπάρχουν, αλλά όταν κάνεις μια βόλτα στο 4YFN και βλέπεις τι κάνει το Startupbootcamp στην Βαρκελώνη, ή το Telefonica Open Future ή η Wayra στο Ηνωμένο Βασίλειο, το Le French Tech, ή ακόμα και το AlianzX κάπως πρέπει ν΄αρχίσεις να αναθεωρείς το πράγμα και να προσγειώνεσαι στη πραγματικότητα.
Εκεί που «θορυβείσαι» πιο πολύ όταν «κατεβαίνεις κατηγορία» και αρχίσεις τις συγκρίσεις με την Πολωνία, τη Λιθουανία, τη Πορτογαλία, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία…
Και έχουμε και καλές ιδέες και καλό προσωπικό ανάμεσα στους, έστω και trendy-Millenials, Startuppers και θέληση να ξεφύγουμε από την πεπατημένη της χώρας μας, με τα νέα παιδιά να θέλουν να κάνουν το επόμενο επιχειρηματικό βήμα…
Το να εστιάσουμε σαν χώρα στις early stage και seed Startups των Βαλκανίων για παράδειγμα και σε αντικείμενα όπως ο τουρισμός, η αγροδιατροφή, το περιβάλλον, οι ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, το IoT λόγω μορφολογίας είναι μια στρατηγική αλλά αυτό πρέπει να το αποφασίσουμε όλοι μαζί και ειδικά αυτοί που βάζουν τα χρήματα και έχουν τις υποδομές σε συνεργασία πάντα με επιλεγμένα ανεπτυγμένα οικοσυστήματα του εξωτερικού όπως για παράδειγμα αυτά του Ισραήλ, της Γαλλίας και της Ισπανίας.
Ας ελπίσουμε τα νέα funds που θα δημιουργηθούν μέσω του υπερταμείου Equifund να ανεβάσουν κατηγορία τη χώρα μας, δίνοντας χρηματοδοτική διέξοδο και ειδικευμένη συμβουλευτική και συνεργασίες με γειτονικές χώρες σε ανερχόμενες Startups και ειδικά αυτές που θέλουν να αναπτυχθούν στο εξωτερικό μια και στην ουσία δεν υπάρχει Α’ Γύρος χρηματοδότησης στη χώρα μας με ότι αυτό συνεπάγεται για τις εταιρείες που είναι έτοιμες να κάνουν το μεγάλο βήμα το οποίο μέχρι σήμερα απαιτεί μεταφορά του IP στο εξωτερικό.
Κλείνοντας το παρόν θέμα θα ήθελα να σταθώ σε μερικά διδάγματα του Απόστολου Αποστολάκη από το Taxibeat:
«…μια startup πρέπει να αντιληφθεί την έλλειψη πρόσβασης σε εύκολη και μεγάλου όγκου χρηματοδότηση ως ένα σοβαρό ανταγωνιστικό μειονέκτημα. Για τις ελληνικές startups, η πρόσβαση στη χρηματοδότηση – ιδιαίτερα Α’ Γύρου – παραμένει περιορισμένη, παρά την ίδρυση της VentureFriends που έχει σίγουρα βελτιώσει το χρηματοδοτικό περιβάλλον. Οι φιλόδοξοι ιδρυτές, μετά από το seed round, πρέπει να είναι προετοιμασμένοι να περάσουν χρόνο σε ευρωπαϊκούς κόμβους όπως το Λονδίνο, για να συνδεθούν με επενδυτές A’ Γύρου».
«…η διεθνής επέκταση δοκιμάζει τα όρια ενός οργανισμού και δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί σε πολλές γεωγραφικές περιοχές ταυτόχρονα. Επιπλέον, η διεθνής επέκταση απαιτεί μια μεγαλύτερη και ισχυρότερη ομάδα, καθώς και τη δυνατότητα να αντέχεις να έχεις ζημιές για μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι να αναπτυχθεί η εταιρεία».
«...Αν η Taxibeat δεν είχε δραστηριοποιηθεί στη Λατινική Αμερική (το Περού ισοδυναμεί με το 75% της συνολικής επιχειρηματικής δραστηριότητας και αναπτύσσεται ταχύτερα από την Ελλάδα), θα ήμασταν μια πολύ μικρότερη και ζημιογόνα εταιρεία».
