Ο τίτλος του σημερινού σημειώματος της στήλης θα μπορούσε να είναι και B2B vs B2C. Και αυτό γιατί θεωρώ – και αυτό είναι προσωπική μου άποψη – ότι τα Ελληνικά Startups και όσοι θέλουν να δημιουργήσουν ένα Startup θα πρέπει να γίνουν περισσότερο ρεαλιστές.
Γιατί είναι καλό και θεμιτό να θέλεις να φτιάξεις το επόμενο Facebook, ή για να είμαι τόσο υπερβολικός, μία εφαρμογή που θα βρίσκεται στην κεντρική οθόνη του smartphone δεκάδων εκατομμυρίων χρηστών σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά θα πρέπει πρώτα να σκέφτεσαι και πόσο πραγματικά εφικτό είναι αυτό. Όπως και ότι θα πρέπει να αναρωτηθείς κατά πόσον η ιδέα σου θα μπορούσε να υλοποιηθεί πιο γρήγορα και να προωθηθεί πιο γρήγορα αν ακολουθούσε μία περισσότερο Β2Β προσέγγιση.
Τι εννοώ; Ότι αντί να φτιάξεις ένα app με το οποίο ο χρήστης θα μπορεί να κάνει κάτι μέσα σε πολλαπλά καταστήματα, για παράδειγμα, μήπως θα ήταν καλύτερο – τουλάχιστον για ένα ελληνικό Startup – να προσπαθήσει να πουλήσει την ιδέα του στις ίδιες τις αλυσίδες των καταστημάτων για να το προωθήσει η κάθε μία από τα δικά της apps;
Αν προτιμήσεις να φτιάξεις το δικό σου app, απαιτείται να κάνεις δύο πράγματα. Αφενός να συγκεντρώσεις έναν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο αριθμό χρηστών, άρα να ξοδέψεις πολλά στο μάρκετινγκ, και όταν κάνουμε λόγο για πολλά χρήματα, δεν εννοούμε 200 και 300 χιλιάδες ευρώ. Και τέτοιου είδους χρήματα δύσκολα βρίσκεις στην Ελλάδα. Επιπλέον, θα πρέπει να έχεις βάλει στην πλατφόρμα σου και αρκετές αλυσίδες για να πείσεις τους χρήστες ότι η εφαρμογή σου έχει αξία για να τη χρησιμοποιήσουν.
Αφετέρου θα πρέπει να πείσεις τις αλυσίδες του λιανεμπορίου να σε αφήσουν να συνδεθείς στα συστήματα τους για να προσφέρεις την υπηρεσία σου. Για να σε αφήσουν θα πρέπει να έχεις έναν μεγάλο αριθμό χρηστών, τον οποίο, όμως, για να αποκτήσεις θα πρέπει να έχεις αρκετές αλυσίδες. Είναι μία κλασική περίπτωση του αυγού και της κότας. Συν ότι για να έχεις έσοδα, θα πρέπει οι αλυσίδες να συμφωνήσουν να παίρνεις προμήθεια από κάθε συναλλαγή που γίνεται μέσω της δικής σου πλατφόρμας.
Από την άλλη πλευρά, θα μπορούσες να πας σε κάθε αλυσίδα και να πουλήσεις την πλατφόρμα σου ως white label και να την ενσωματώσουν τη λύση ως μία νέα υπηρεσία που θα προσφέρουν οι ίδιοι. Τα έσοδα σου θα προέρχονταν από συνδρομές ή προμήθειες, δεν θα χρειαζόταν να προβείς σε μάρκετινγκ ενέργειες για το ευρύ κοινό δεδομένου ότι οι πελάτες σου είναι οι αλυσίδες λιανεμπορίου και όχι οι καταναλωτές. Η διαφορά είναι ότι στη δεύτερη περίπτωση, το ευρύ κοινό δεν θα ξέρει ποιος βρίσκεται από πίσω, κάτι που σημαίνει λιγότερη αναγνωρισιμότητα στο δρόμο. Αλλά πιθανότατα μεγαλύτερα έσοδα και δη πιο γρήγορα.
Το παραπάνω αποτελεί τη δική μου προσωπική άποψη. Και δεν σημαίνει ότι έχω και δίκιο. Και φυσικά γνωρίζω ότι πολλοί θα πουν ότι θα πρέπει να ενθαρρύνουμε τα Startups να είναι φιλόδοξα και να θέτουν μεγάλους στόχους. Γιατί πως αλλιώς θα τους πετύχουν; Πιθανά και αυτό σωστό να είναι. Και έχουμε δει και ορισμένα τέτοια παραδείγματα από εταιρείες που ξεκίνησαν από την Ελλάδα. Όπως, όμως, έχουμε δει και πολλές αποτυχίες από εταιρείες που εκτίμησαν ότι είναι έτοιμες και έχουν τη δυνατότητα να κάνουν το μεγάλο άλμα και να απευθυνθούν στο ευρύ κοινό σε μεγάλες αγορές και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Αλλά, πραγματικά αναρωτιέμαι: μήπως πρέπει να γίνουμε και λίγο περισσότερο ρεαλιστές;
