Τελευταία λαμβάνω ορισμένα ανησυχητικά όσο και παράξενα μηνύματα σχετικά με το επαγγελματικό περιβάλλον στο οποίο δραστηριοποιούμαστε. Τείνω να πιστέψω πως γερνάω, έστω και εάν βρίσκομαι στην τέταρτη δεκαετία της ζωής μου.
Οι σημερινοί ρυθμοί είναι καταιγιστικοί, ο χρόνος και ο τόπος είναι κάτι το σχετικό, η παγκοσμιοποίηση αποτελεί πραγματικότητα προσφέροντας ευκαιρίες και δυνατότητες που όμοιές της ήταν δύσκολο ακόμη και να φανταστούμε στο – όχι πολύ μακρινό – παρελθόν. Προφανώς τα πάντα εξελίσσονται, εξάλλου είναι νομοτελειακό, δείχνοντας «υγεία». Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει αυτομάτως πως η ηθική, ο επαγγελματισμός, η ταύτιση λόγων και έργων, η… μπέσα και ο λόγος τιμής αντικαθίσταται με τον (συγχωρήστε μου τον νεολογισμό) «κωλοπαιδαρισμό» και την έλλειψη αρχών. Τα φαινόμενα αρκετά, οι δε περιπτώσεις αυξανόμενες και με κλιμακούμενη ένταση και δυναμική.
Πραγματικά μου είναι δύσκολο να προσδιορίσω πως ορισμένοι αντιλαμβάνονται την έννοια της συνεργασίας στα πλαίσια της επικοινωνίας. Με τι ανθρώπινους πόρους την υποστηρίζουν, σε ποια βάση και με τι υπόβαθρο; Ποιοι είναι οι σκοποί της στρατηγικής επικοινωνίας (εάν, φυσικά υφίσταται κάτι τέτοιο), που θέλουν να πάνε και τι επιδιώκουν να πετύχουν μέσω αυτής; Ακόμη-ακόμη, μου είναι αδύνατον να κατανοήσω το βαθύτερο σκεπτικό τους, ενώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον θα πληροφορούμουν το περιεχόμενο που δίνουν στην έννοια της επικοινωνίας. Γιατί, αλήθεια, η εικόνα που έχω είναι αντίστοιχη με ενός ατόμου που νωρίς το πρωί στέκεται στην εξώπορτα του σπιτιού του σκεπτόμενος πως θέλει να πάει ένα ταξίδι στην άλλη άκρη του κόσμου, ωστόσο δεν διαθέτει διαβατήριο, χρήματα και εισιτήρια. Δυστυχώς, κύριοι, στο συγκεκριμένο ζήτημα ο… βασιλιάς είναι γυμνός!
Σε αυτό το πλαίσιο θα ήθελα να μάθω το πώς τοποθετούνται οι ίδιοι απέναντι και στα εγχώρια Μέσα. Η αίσθησή που αποκομίζει κάποιος είναι πως δείχνουν να μην ενδιαφέρονται αφενός μεν για την ύπαρξή τους και αφετέρου δε για την ύπαρξη μιας συνεργασίας επικοινωνίας σε επαγγελματικά πλαίσια. Σαν να μην διατηρούν μέρος των δραστηριοτήτων τους (πάντοτε το τμήμα Έρευνας και Ανάπτυξης – R&D) παρότι οι ιδιοκτήτες-ιδρυτές συνυπολογίζονται στο head-count του εν λόγω τμήματος, πάντοτε για φορολογικούς και λόγους διευκόλυνσης χρηματοδότησης, πάντοτε για την εξεύρεση ποιοτικού όσο και φτηνού – σχετικά – στελεχειακού δυναμικού, (λέγε με developers) εντός των συνόρων, σαν να μην απευθύνονται (και) προς Έλληνες χρηματοδότες, ενώ όταν λαμβάνουν επενδυτικά κεφάλαια εν συνεχεία εντέχνως δεν το αναφέρουν καν στις επίσημες ανακοινώσεις τους προς τα διεθνή Μέσα!
Μην… καρφωθούμε πως είμαστε Έλληνες και φθαρεί ή τραυματιστεί το credibility μας στα μάτια των διεθνών επενδυτών. Λες και οι τελευταίοι ενδιαφέρονται πρωτίστως για την χώρα προέλευσης μιας εταιρείας και όχι για το concept, το προϊόν, την υπηρεσία, την καινοτομία, το καινούριο και «φρέσκο» που φέρνει στο τραπέζι.
Κλείνοντας, μιας και κινούμαστε σε ένα διεθνοποιημένο περιβάλλον και αρκετοί από τους… ενδιαφερόμενους κατοικοεδρεύουν στις ΗΠΑ, μια επισήμανση: Στο άθλημα του αμερικανικού baseball, ο batter έχει τρεις ευκαιρίες να χτυπήσει το μπαλάκι που ρίχνει προς το μέρος του ο pitcher της αντίπαλης ομάδας με το ρόπαλό του (bat).
Όπως λέει σε αυτή την περίπτωση και ο διαιτητής: «Strike one, two, three and you’re out!».
