Η τεχνολογία στην υπηρεσία της πολιτικής

Τα γεγονότα στην Ουκρανία θύμισαν σε όλους πως το μέσο του διαδικτύου μπορεί να ενεργήσει υπέρ ή κατά μιας πολιτικής κατάστασης. Κυβερνήσεις ή χώρες ολόκληρες μπλοκάρουν την λειτουργία των social media όπως η Τουρκία και η Κίνα, ή καθυστερούν επίτηδες το ίντερνετ, είτε για να ελέγχουν την πρόσβαση των πολιτών, είτε ως αντίποινα στις εταιρείες που μπορεί να προέρχονται από “μη φιλικά” και ανταγωνιστικά κράτη επειδή μπλέκονται στα συμφέροντα τους είναι πια ένα σύνηθες φαινόμενο.  

Παράλληλα και καθώς η Ρωσία βιώνει έναν αποκλεισμό από την online και φυσικά όχι μόνο κοινότητα, το ίδιο κάνει και η ίδια απαγορεύοντας εμμέσως σε μη φιλοκυβερνητικά μέσα να λειτουργούν απρόσκοπτα.  

Σε αυτό το πλαίσιο κινούνταν όμως εδώ και καιρό τόσο τα κράτη όσο και τα ίδια τα μέσα, δηλαδή οι εταιρείες που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο προσπαθούσαν να διατηρήσουν ένα καθεστώς πληροφόρησης, ακολουθώντας συγκριμένες στρατηγικές στην προσέγγιση τους στην δημόσια ψηφιοποιημένη πια σφαίρα της πολιτικής. 

Παράδειγμα αποτελεί το Twitter, το οποίο μπορεί στην χώρα μας να έχει αποδώσει κυρίως πολιτικές καμπάνιες με hashtag κλπ., αλλά στις ΗΠΑ αφού λειτούργησε ως το μέσο που ανέδειξε τον Donald Trump, στην συνέχεια αυτό “κατέβασε” τον λογαριασμό του -για την ακρίβεια μετά τα βίαια και θανατηφόρα επεισόδια στο Καπιτώλιο- όταν βέβαια πια ο ίδιος είχε χάσει τις εκλογές και η θητεία του είχε τελειώσει, αλλά παρόλα αυτά συνέχισε να καλεί μέσω της πλατφόρμας τους οπαδούς του (ένα κύμα νεοφασιστών και συνομωσιολόγων) να προβούν σε επιθέσεις.  

Η πολιτική θέση της κάθε χώρας σαφώς και επηρεάζει την αντίστοιχη πολιτική του ίντερνετ που θα ακολουθεί αποκρύπτοντας περιεχόμενο που κρίνει η καθεμία ως επιβλαβές για τους όποιους λόγους. Από την μια, ο εκδημοκρατισμός του μέσου καθορίζει την εξέλιξη π.χ. μιας εκλογικής περιόδου, από την άλλη υπάρχουν εταιρείες online media ή μάλλον κολοσσοί που συγκεντρώνουν τόσο μεγάλο μερίδιο χρηστών και κεφαλαίου στην αγορά που χάριν της αυτονομίας που τους δίνει η θέση αυτή διαρθρώνουν την δική τους πορεία στο που θα παρέμβουν και τι θα επιτρέψουν.  

Δεν αποκλείεται λοιπόν το Facebook ή το Instagram της αμερικάνικης Meta και το κινέζικο TikTok να θέτουν διαφορετικούς όρους στο πως θα “καθαρίσουν” ή θα “φτιάξουν” τον αλγόριθμο τους με άλλα -ίσως- κριτήρια, κάνοντας όμως (την δική τους) “πολιτική”.  

Ένα online κίνημα χρηστών-πολιτών, πέρα από τον ψηφιακό ακτιβισμό, μπορεί να αντιστρέψει μια κατάσταση και για αυτό οι χώρες δεν μπορούν παρά να ασκήσουν έλεγχο στην λειτουργία των μέσων σε μια προσπάθεια να ορίσουν τι θα παίζει στα ψηφιακά μέσα της χώρας τους και να διαπραγματευτούν ή να επιβάλλουν στις τεχνολογικές εταιρείες που κατέχουν αυτά τα μέσα όρους και κανονισμούς.