του Γιάννη Διονάτου
Όλα μοιάζουν (και είναι) τακτοποιημένα.
Η χώρα έχει μπροστά της μια «καθαρή» τετραετία, γεγονός που δημιουργεί ασφάλεια -μεταξύ άλλων- και σε οικονομικό/επιχειρηματικό επίπεδο.
Μπορεί να φαντάζει ή να ηχεί ως υπερβολή, ωστόσο μόνο ως τέτοια δεν πρέπει να εκλαμβάνεται. Αρκεί να θυμηθεί κάποιος τι έχει περάσει η Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, με την υπογραφή και εφαρμογή απανωτών μνημονίων, την άρνηση αντίληψης και παραδοχής της πραγματικότητας, αλλά και τη δυναμική ανάδυση του ακραίου λαϊκισμού ως αποτέλεσμα μιας επίπλαστης, φαντασιόπληκτης και αναποτελεσματικής αντι-μνημονιακής ρητορείας.
Λόγια κενού περιεχομένου και ελλείψει απτών λύσεων, προτάσεων και εναλλακτικών. Τα οποία, δε, ξεστόμιζαν μίζεροι εκπρόσωποι μιας -εντελώς- λούμπεν κατάστασης.
Βέβαια, οφείλουμε να παραδεχτούμε πως καθώς όλα συμβαίνουν για κάποιο λόγο, σε αυτές τις εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες γεννήθηκε (στέριωσε, μεγάλωσε και εξελίσσεται) η αποκαλούμενη και ως ελληνική Startup σκηνή. Κι εάν πολλοί -μεταξύ των οποίων και ο υποφαινόμενος- θεωρούμε πως δεν έχει καταφέρει να «ανδρωθεί», ακόμη, ωστόσο προσπαθεί και εν ευθέτω χρόνο -λογικά- θα τα καταφέρει.
Δίχως αμφιβολία, λαμβάνοντας ως αφετηρία το 2010, ούτε όλα εξελίχθηκαν ομαλά, πολλώ δε μάλλον έγιναν καλά. Αντιθέτως, τα (πολλά όσο και σημαντικά) λάθη δεν έλειπαν, ακόμη και από τους αποκαλούμενους Stakeholders του οικοσυστήματος.
Έχοντας την τύχη το οικοσύστημα να «γεννηθεί» και να εμπιστευτεί το Startupper, μπορούμε να εκτιμήσουμε (με σχετική ασφάλεια, μάλιστα) πως ακόμη υφίστανται ορισμένοι «αστερίσκοι» οι οποίοι και πληγώνουν την εικόνα του, δίχως την έμπρακτη διάθεση κανενός (εκτός κι εάν δεν το επιθυμούν) να τους «αφαιρέσουν», προκειμένου να γίνει το επόμενο βήμα σε «καθαρά» νερά.
Για παράδειγμα, ακόμη, εκκρεμεί (επίσημα) κάποιου είδους αξιολόγηση, για τα Jeremie Fund, πόσο μάλλον για τον πρώτο κύκλο του Equity Fund. Α, και για να προλάβω τυχόν… πονηρούς, όταν λέμε αξιολόγηση, εννοούμε αξιολόγηση και μάλιστα κανονική, με ξεκάθαρα αποτελέσματα, κρίσεις, επικρίσεις, επισημάνσεις και δίχως «αστερίσκους»!
Παράλληλα, κανείς δεν έχει μάθει -επίσημα- το ποσό ενός exit το οποίο έχει πραγματοποιηθεί από κάποια Startup που βρέθηκε και βίωσε αυτή την ευτυχή θέση και συγκυρία, όλα αυτά τα χρόνια, συμπεριλαμβανομένων και ορισμένων εκ των πλέον εμβληματικών εξ αυτών. Διαδικασία που, αν μη τι άλλο, θα αποτελούσε και έναν πρώτης τάξεως δείκτη αναφοράς για ολόκληρο το εγχώριο οικοσύστημα.
Τέλος, ένας ακόμη «αστερίσκος» αφορά το πώς ορίζεται η ελληνική Startup σκηνή. Και εξηγούμαι: Μια νεοφυής εταιρεία θεωρείται ελληνική, ανεξάρτητα από το εάν η φορολογική της έδρα βρίσκεται εντός ή μη των εγχώριων συνόρων; Ξέρω, φαντάζει (και είναι) μεγάλη, ενδεχομένως και ατέρμονη αυτή η συζήτηση…
Βεβαίως, στο ελληνικό οικοσύστημα των νεοφυών επιχειρήσεων ορθώνεται μια τεράστια ευκαιρία: Η εισροή πλήθους κεφαλαίων στην Ελλάδα από πάμπολλες πηγές. Μάλιστα, τα συγκεκριμένα κεφάλαια μπορεί να μη θέτουν «αστερίσκους» σχετικά με το πού -τελικά- θα τα επενδύσουν, ωστόσο δεν ισχύει κάτι αντίστοιχο σε σχέση με το ποιοι και πώς θα κληθούν να τα αξιοποιήσουν.
Εδώ ταιριάζει η ρήση περί του Καίσαρα και της συζύγου του…
Το editorial του Γιάννη Διονάτου δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στο Startupper MAG #39
